ადამიანი დაბადებიდანვე ფლობს უფლებებეს.იგი თავისუფალი არსებაა.თავისი არსებობის განსახორციელებლად ადამიანი სხვებთან თანაარსებობას საჭიროებს, ურთიერთობები კი წესრიგის სანაცვლოდ, გარკვეული უფლებების დათმობს, რათა სახელმწიფო ხელისუფლებისაგან დამყარებული წესრიგით საკუთარი სიცოცხლე, უსაფრთხოება, საკუთრება დაიცვას.
ადამიანის უფლებების ფლობისათვის აუცილებელია და საკმარისი პირობა მხოლოდ ადამიანად ყოფნაა.
სახელმწიფო ვალდებულია,დაიცვას ადამიანის უფლებები და თავისუფლებები ,მიუხედავად იმისა,თვით ეს პირი მასზე დაკისრებულ პასუხისმგებლობას ასრულებს თუ არა.
სახელმწიფო ვალდებულია,პატივი სცეს ადამიანის ღურსებას;აღიაროს ადამიანის უფლებები ;ადამიანის უფლებების დასაცავად ჩამოაყალიბოს გარკვეული მექანიზმები.
ადამიანის უფლებების დასაცავად სახელმწიფომ უნდა:დაიცვას ადამიანის სიცოცხლე,ღირსება,პირადი ხელშეუხლებლობა; უზრუნველყოს თავისუფალი დაგაადგილების უფლება;შექმნას განათლების მისაღებად აუცილებელი პირობები; ჩამოაყალიბოს ხელმისაწვდომი ჯანდაცვის სისტემა და სხვა...
ადმიანისგან, როგორც გონიერი არსებისგან, გაუსხვისებელი უფლებები, რომელთა აღიარება და დაცვა სახელმწიფოს უპირველესი მოვალეობაა. ბუნებითი სამართლის სკოლის წარმომადგენელთა მტკიცებით, ეს უფლებები ღმერთის მიერ არის ნაბოძები და ადამიანის ბუნებიდან გამომდინარეობს; მიუხედავად იმისა, თუ რომელ ეპოქასა ან საზოგადოებაში ცხოვრობდა ან ცხოვრობს ადამიანი, ეს უფლებები არ იცვლება და ამიტომ სახელმწიფო მოვალეა, არმოაჩინოს და დაიცვას ისინი. ამდენად, ადამიანის უფლებეი პოზიტიური სამართლის, ანუ იმ ნორმათა ერთობლიობის მიმართ, რომლებიც სახელმწიფოს მიერ არის დადგენილი, პირველად წყაროდ ცხადდება, ხოლო სახელმწიფოს მიერ თავისი კანონით ამ უფლებათა უგულებელყოფა მართლსაწინააღმდეგო, უზურპაციის აქტად ითვლება. პოზიტივიზმის მიმდევრები, რომლებიც სამართლებრივი მნიშვნელოვანის მქონედ აცხადებენ მხოლოდ სახელმწიფოს ნებას და მის კანონმდებლობას, უარყოფდნენ ადამიანის ბუნებითი უფლებებისათვის უპირატესობის მინიჭებას მოქმედი კანონმდებლობის წინაშე და ამ უფლებათა ნუსხას სახელმწიფოს ნებას უქვემდებარებდნენ. კაცობრიობის განვითარების პროცესში სულ უფრო და უფრო იმარჯვებდა ბუნებითი სამართლის შეხედულებები, თუმცა გარკვეული ცვლილებებით ყალიბდებოდა ე.წ. ცვალებადი შინაარსის ბუნებითი სამართლის კონცეფცია, რომლის მიხედვით, ადამიანის უფლებები არ შეიძლებოდა ერთი და იმავე არსისა და მოცულობისა ყოფილიყო მონათმფლობელობის, ფეოდალიზმისა და კაპიტალიზმის ხანაში, – ეს კატეგორიები იცვლება და ახალ შინაარსს იძენს კაცობრიობის განვითათარებასთან ერთად, ეკონომიკური და პოლიტიკური ინსტიტუტების ჩასახვასა და სრულყოფასთან მჭიდრო კავშირში; ადამიანის უფლებები რჩება სახელმწიფოებრივი და სამართლებრივი ინსტიტუტების პირველად წყაროდ, მაგრამ მათი მოცულობა ვარირებს ეპოქისა თუ კონკრეტული საზოგადოების განვითარების დონეთა მიხედვით.
Комментариев нет:
Отправить комментарий